Eve dönmek için otobüs durağında beklerken, ılık bir bahar günü çocuğumuzla gezerken, bir sınav çıkışı stres atarken, ekmek parası için simit satarken, okuldan çıkıp yurda dönerken, iş çıkışı servisin hareketini beklerken ölmeyelim bugün. Bugün sağ salim eve dönelim hepimiz.
Dün sabah yağmur vardı Ankara' da. Sabahtan akşama kadar durmaksızın yağarak temizlemeye çalıştı sanki kötülüğü. Alışveriş merkezi, metro, Bahçelievler, kavşaklar, meydanlar nereye dönsem korku. İnsanlarımız, gençlerimiz yok oldu gitti. Biz güvercin olduk. Hepimiz korkuyoruz. Canlı bombaları, bomba yüklü araç plakalarını listeler halinde yayınlıyorlar. Tabi giden canlarımızı da. Ne zaman bir listeye girecek bir yakınımız diye bekliyoruz. Gri Ankara artık kıpkırmızı.
Çocuklarımızla defalarca kez geçtiğimiz, yürüdüğümüz her yer tehlikeli şimdi. Güzel ahlaklı, eğitimli çocuklar yetiştirmeye çalışmanın can güvenliğimiz olmaksızın ne anlamı var ki. Büyüdüklerinde cafeye, sinemaya gidiyorum dediklerinde onları nasıl durdurabileceğim. Tek istediğim korkmadan yaşamak artık.
Acı, gözyaşı, elimiz kolumuz kalkmıyor, konuşamıyoruz, alışamıyoruz. Hayattayız diye sevinirken insanlığımızdan utanıyoruz. Artık yeter. Kimden hangi nedenle gelirse gelsin terörü kınıyorum. Keşke yapabileceğim daha iyi bir şey olabilseydi.
